"Αναμνήσεις μιας χρονιάς": καλωσορίζοντας τους νέους συμμαθητές

Δημοσιεύουμε εδώ το κείμενο που συνέγραψαν οι μαθητές του Β' επιπέδου για να υποδεχτούν τους νέους

Αναμνήσεις μιας χρονιάς

Άκουσα για το Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας εντελώς τυχαία. Μετά από πολλή σκέψη μού δημιουργήθηκε έντονη η επιθυμία να πραγματοποιήσω το απωθημένο μου: να τελειώσω το γυμνάσιο!

Οι καταστάσεις με είχαν αναγκάσει τότε που ήμουν μαθήτρια να μη συνεχίσω το σχολείο: οικονομικά προβλήματα, προβλήματα στην οικογένεια, ανάγκη για εργασία ….

Έτσι, ένα πρωινό αποφάσισα να γραφτώ στο Σ.Δ.Ε. της Λάρισας.

Έκανα, λοιπόν, την εγγραφή μου στη διάρκεια της οποίας οι καθηγητές με ενημέρωσαν ότι πρέπει να έρθω για μια συνέντευξη.

Όταν ήρθε η μέρα για τη συνέντευξη, με υποδέχτηκαν στο γραφείο οι μελλοντικοί μου δάσκαλοι. Η συνέντευξη έγινε σε πολύ ευχάριστη ατμόσφαιρα και έτσι ένιωσα άνετα. Ο διευθυντής με ρώτησε γιατί θέλω να έρθω στο σχολείο, από πού άκουσα για αυτό, για ποιο λόγο δεν συνέχισα το σχολείο.

Εμένα βέβαια με απασχολούσε το ερώτημα: Πως θα καταφέρω να θυμάμαι αυτά που θα διάβαζα στο σχολείο;

Θυμάμαι λοιπόν που οι δάσκαλοι με καθησύχασαν, λέγοντάς μου ότι είναι ένα σχολείο διαφορετικό. Χαρακτηριστικά, μου είπαν τη φράση «Εδώ μαθαίνεις πώς να μαθαίνεις».

Στο τέλος της συζήτησής μας ένιωσα ανακούφιση για το τι θα συναντούσα στις επόμενες ημέρες.

Τελικά μετά από τόσα χρόνια είμαι ξανά στα θρανία! 

Θυμάμαι έντονα τις πρώτες ημέρες, που αρχικά ήταν γεμάτες από αμφιβολία και δισταγμό. Στην τελετή υποδοχής πολλά από αυτά τα αρνητικά συναισθήματα διαλύθηκαν. Παρέμενε όμως η αγωνία πώς θα ενταχθώ στην ομάδα.

Η πρώτη  μέρα ήταν για μένα πρωτόγνωρη εμπειρία, κυρίως ο τρόπος που οι καθηγητές επέλεξαν να γνωριστούμε μεταξύ μας. Ήταν παράξενο και με έκανε να νιώθω αμηχανία να λέω σε ένα άγνωστό μου νεαρό τα όνειρά μου, τους στόχους μου και την πορεία της ζωής μου.

Τελικά, η αμήχανη εκείνη πρώτη στιγμή έγινε μια όμορφη εμπειρία. Μια εμπειρία που με έκανε να νιώσω ότι μοιράστηκα εσώψυχα με μια ομάδα 14 ατόμων και ότι άκουσα και τους δικούς τους στόχους και τα όνειρά τους, που στο τέλος μου άφησαν μια όμορφη, γλυκιά γεύση.

Με το πέρασμα των μαθημάτων συνειδητοποιούσα ότι ήταν διαφορετικός ο τρόπος διδασκαλίας: πιο άμεσος, πιο ουσιαστικόςκαι κυρίως πιο ξεκούραστος σε σχέση με ό, τι θυμόμασταν από το σχολείο των παιδικών μας χρόνων. Παίρναμε την ουσία χωρίς διαγωνίσματα ή τεστ. Δεν υπήρχαν βιβλία και πολλή δουλειά για το σπίτι, καθώς οι περισσότεροι στην ομάδα είναι εργαζόμενοι, με υποχρεώσεις και ελάχιστο ίσως χρόνο ελεύθερο.

Κι όμως πήρα τόσα πολλά σε γνώσεις, που δεν πίστευα ότι μπορούσα. Όσο για τους καθηγητές ο καθένας βεβαίως ξεχωριστός αλλά με ένα κοινό γνώρισμα: να μας αντιμετωπίζουν με σεβασμό και στις ανάγκες μας και στις ελλείψεις γνώσεων. Έπαιρνα γνώσεις ουσιαστικές με τους καθηγητές να με στηρίζουν και να με ενθαρρύνουν.

Με τον καιρό, ο ενθουσιασμός μου μεγάλωνε και το όνειρό μου για μάθηση έγινε πράξη. Το δέντρο με τα δυνατά κλαδιά του και τα καλοσχηματισμένα φύλλα τουάρχισε να σχηματίζει τους πρώτους καρπούς του.

Κάνοντας εκπαιδευτικές επισκέψεις και εκδρομές μάθαμε τόσα πράγματα για την Λάρισα, για την ονομασία των δρόμων, για την πινακοθήκη, για την βιβλιοθήκη που περνούσα κάθε μέρα απέξω χωρίς να γνωρίζω τον πλούτο που έχει μέσα της. Για πολλά άλλα! Πόσοι από εμάς ξέραμε την ιστορία τις πόλης μας; Εγώ δεν την γνώριζα. Τώρα την ξέρω.

Τελικά, η εικόνα του κλασικού σχολείου για μένα άλλαξε γνωρίζοντας έναν διαφορετικό τρόπο μάθησης.

Πέρασαν οι γιορτές των Χριστουγέννων και δεν έβλεπα την ώρα να επιστρέψω στο σχολείο. Να ξανασυναντήσω τους συμμαθητές και πλέον φίλους μου, αλλά και τους πολύ καλούς καθηγητές μου.

Ξεκινάει το δεύτερο τετράμηνο και το άγχος, ο φόβος, η αγωνία και όλα τα αρνητικά συναισθήματα που ένιωθα στην αρχή της χρονιάς έχουν υποχωρήσει. Σε αυτό βοήθησε πολύ και η περιγραφική αξιολόγηση που πήραμε στο πρώτο τετράμηνο, με την οποία άμεσα, αναλυτικά και με ειλικρίνεια ενημερώθηκα από τον κάθε καθηγητή μου για την ως τώρα μαθησιακή μου εξέλιξη.Τί καλά που δεν παίρνουμε βαθμούς! Και μόνο αυτό σου διώχνει το άγχος! Δεν είναι όπως το σχολείο που ήξερα ως τώρα. Εδώ η ομαδικότητα και η συμμετοχή στις δραστηριότητες παίζουν το σημαντικότερο ρόλο.

Οι επισκέψεις που ολοένα και αυξάνονταν μας μάθαιναν τόσα πολλά, που δεν είχα φανταστεί ότι θα μπορούσα να μάθω.

Ανυπομονώ για τη συνέχεια.Έχουμε να κάνουμε κι άλλη εκδρομή, αυτήν τη φόρα στη Θεσσαλονίκη. Έχει να πέσει πολύ γέλιο, φτάνει να μη λείψει κανείς. Τώρα πια είμαι σίγουρη ότι πήρα την καλύτερη απόφαση της ζωής μου. Να ξαναπάω σχολείο!

Έφτασε το τέλος της χρονιάς και είμαι πολύ περήφανη για ό,τι κατάφερα να κάνω. Θυμάμαι έντονα την τελετή λήξης, κατά την οποία έβλεπα τους απόφοιτους να παίρνουν το απολυτήριότους. Άλλοι ένιωθαν χαρούμενοι, άλλοι συγκινημένοι, αλλά όλοι συζητούσαν για το μέλλον.

Το καλοκαίρι πέρασε και έφτασε ο Σεπτέμβριος. Με αγωνία περιμένω να με ενημερώσουν πότε θα ξεκινήσει η νέα σχολική χρονιά.

Έφτασε η μέρα που με πήραν τηλέφωνο, επιτέλους! Την Δευτέρα ξεκινάω! Θα συναντήσω τους παλιούς μου συμμαθητές και φίλους, αλλά και τους καθηγητές μου.

Ξεκινάω και πάλι με χαρά και χωρίς ανασφάλειες, διότι πλέον ξέρω τι θα συναντήσω μπροστά μου. Τώρα με καινούργιους στόχους θέλω να ανέβω ένα σκαλοπάτι πιο ψηλά. Να βρω μια δουλειά, να πραγματοποιήσω το όνειρό μου. Με το απολυτήριο να συνεχίσω σε ανώτερες σπουδές.

Μέσα στησχολική χρονιά που σήμερα αρχίζει θέλω να αλλάξω τον εαυτό μου προς το καλύτερο, να μάθω νέα πράγματα, να αρπάξω τις ευκαιρίες που μου δίνονται στο Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας, π.χ. την πιστοποίηση στην πληροφορική και στα αγγλικά.

 Εύχομαι να έχω μια καλή σχολική χρονιά μαζί με τους πρωτοετείς για ένα καλύτερο Αύριο.

Στρέφομαι σε εσάς που ξεκινάτε σήμερα, ίσως με τους ίδιους φόβους, τις ίδιες αγωνίες και την ίδια περιέργεια με μένα ένα χρόνο πριν, το σχολείο.

Για να είστε εδώ έχετε όνειρα, φιλοδοξίες, θέληση να πετύχετε. Η ζωή δεν σταματά στα 20-40-60. Ποτέ, όσο μπορούμε να ονειρευόμαστε!!!