ΔΗΜΗΤΡΑ ΚΑΙ ΚΟΡΗ

Η Δήμητρα, η σεβαστή θεά των καρπών της γης, είχε μια κόρη μονάκριβη και πολυαγαπημένη, την Περσεφόνη. Ήταν καμάρι, λέγαν ,της μάνας της και των θνητών, καθώς γυρόφερνε μαζί με τη Θεά πλαγιές και κάμπους, που άνθιζαν και κάρπιζαν στο πέρασμά τους.Οι άνθρωποι ζούσαν από τους καρπούς των χυσαφιών σπαρτών και των πράσινων δέντρων κι ευχαριστούσαν τους θεούς, και πιότερα τη Δήμητρα , με θυσίες και προσφορές, για την ευλογημένη γη τους. Η ψυχή τους ομόρφαινε και πλάταινε από την αρμονία και την απεραντοσύνη της. Το πνεύμα τους ήταν ζωηρό κι ανήσυχο, δυνατό και δημιουργικό, όπως ο κύκλος της φύσης γύρω τους.

Άνθρωπος και φύση πορεύονταν ως τότε φιλικά και υπηρετούσε ο ένας τον άλλο με αγάπη. Όλα όμως χάθηκαν μια μέρα.
Μια μέρα που ο Πλούτωνας, ο θεός του Άδη, είδε την Περσεφόνη και τη θέλησε γυναίκα του.
Μια μέρα που η γη έκανε το χατίρι του τρομερού θεού και στα πόδια της Περσεφόνης φύτρωσε ένας νάρκισσος με εκατό ευωδιαστά λουλούδια.
Σκύβει για να τον κόψει η Περσεφόνη... Ξάφνου, ανοίγει η γη κι από το χάσμα πετιέται ο Πλούτωνας με το άρμα του και την αρπάζει γρήγορα σαν αστραπή.

Κανείς δεν είδε με τα μάτια του την αρπαγή της Περσεφόνης.
Κανείς δεν άκουσε το κλάμα της και τις φωνές.
Μόνο ο Ήλιος, μα κι αυτός δε στάθηκε.
Στην είσοδο του Άδη βγάζει ακόμα μια φωνή. Μα τί φωνή σπαραχτική ήταν εκείνη!
Την πήραν τα ψηλά βουνά, οι βαθιές θάλασσες, την άπλωσαν στα πέρατα... κι η καρδιά της μάνας την χώρισε. Τώρα ήξερε για το χαμό της κόρη της η Δήμητρα. Κι όσο έψαχνε για να τη βρει κι όσο ρωτούσε, τόσο έκλαιγε. Αυτά τα δάκρυα τ΄αλμυρά ξέραναν τη γη που πια δεν κάρπιζε από τότε. Οι άνθρωποι πεινούσαν. Οι θεοί δεν είχαν προσφορές. Η Δήμητρα ήθελε την κόρη της. Και ο πόνος της βαστούσε άκαρπη τη γη. Τότε ο Ήλιος φανέρωσε το μυστικό της αρπαγής.

Τον λόγο τώρα πια είχε ο Δίας, ο κριτής.
"Για το καλό των ανθρώπων η Περσεφόνη θα γυρίσει ξανά στη μάνα της".
Αυτή ήταν η απόφαση. Και στέλνει γρήγορα τις Μοίρες να τι πουν στη Δήμητρα.

Τι έγινε όμως εκεί στον κάτω κόσμο, όταν ο Πλούτωνας ξεπροβοδούσε τη γυναίκα του;

Τί έφαγε η Περσεφόνη εκείνη τη στιγμή του χωρισμού;
"Λίγα σπυριά από ένα ρόδι που μου χάρισε εκείνος", είπε στη Δήμητρα η κόρη της, όταν αντάμωσαν. Σκοτείνιασε η ψυχή της Δήμητρας. Μοιράστηκε η χαρά της. Όπως μοιράστηκε κι η Περσεφόνη.
Έτσι ήταν γραφτό, αφού το ρόδι το μαγικό, διπλό σύμβολο του γάμου και του Άδη.
Τέσσερις μήνες θα ζούσε με τον άνδρα της.
Οκτώ μήνες θα ήταν κοντά στη Δήμητρα.
Οκτώ μήνες θα σκόρπιζε απλόχερα στους ανθρώπους τις ευωδιές, τα χρώματα και τους καρπούς της, όσο η θεά θα είχε μαζί της τη μονάκριβη και πολυαγαπημένη κόρη.
Έτσι έγινε και τίποτε δεν άλλαξε ως τα σήμερα σ' αυτή την ευλογημένη γη.

.