Στη διάρκεια των τελευταίων μηνών οι μαθητές του 1ου ΣΔΕ Λάρισας διδάσκονται φιλολογικά μαθήματα (και) με τον ηλεκτρονικό υπολογιστή από φιλόλογο του σχολείου. Οι μαθητές είχαν αυτόν τον καιρό την ευκαιρία να δουν ορισμένες άλλες πλευρές της χρήσης των Νέων Τεχνολογιών, εκτός από αυτές που γνώριζαν από το μάθημα της Πληροφορικής. Το εγχείρημα είναι ακόμη σε εξέλιξη και αφορά τη διδασκαλία τόσο της γλώσσας όσο και της λογοτεχνίας.
Σε μία δραστηριότητα κατά τη διδασκαλία της περιγραφής και της αφήγησης (γλωσσικός γραμματισμός) οι μαθητές κλήθηκαν να συγγράψουν συνεργατικά μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου ένα κείμενο με τίτλο "Ενώ περιδιάβαινα στους δρόμους της Λάρισας...." Από τα κείμενα που γράφτηκαν επιλέχτηκε το καλύτερο, το οποίο οι μαθητές δημοσιεύουν σήμερα εδώ με πολύ μεγάλη χαρά. Το κείμενο αυτό είναι βέβαια αντιπροσωπευτικό για όλη την τάξη!
Ενώ περιδιάβαινα στους δρόμους της Λάρισας…
Αποφασίσαμε με την φίλη μου να αφιερώσουμε μια ημέρα στην ξενάγηση της πόλης μας , την Λάρισα.
Ξεκινήσαμε την περιήγηση μας από την Νεάπολη όπου βρίσκεται η Πινακοθήκη με έργα του Γ. Κατσίγρα και άλλων Ελλήνων και ξένων ζωγράφων.
Ένα στολίδι για την πόλη μας.
Προχωρούσαμε στους δρόμους και σκεφτόμασταν πως μπορεί μια πόλη να είναι τόσο εναρμονισμένη με το μοντέρνο και το αρχαίο. Καταλήξαμε στο κέντρο και όπως θα ξέρετε φυσικά η Λάρισα είναι μια πόλη με τα περισσότερα σιντριβάνια.
Στην πλατεία Ταχυδρομείου ο κόσμος περπατούσε ανέμελα και άλλοι γεύονταν τον καφέ τους.
Πήραμε τον δρόμο για να θαυμάσουμε έστω και εξωτερικά το αρχαιολογικό μουσείο που στεγάζεται σε τζάμι. Αφού το απολαύσαμε ο δρόμος μας οδήγησε στο αρχαίο θέατρο που ανακαλύφθηκε πρόσφατα και ανασκάφτεται ακόμη στο κέντρο της πόλης. Είναι ένα απ τα σημαντικότερα και μεγαλύτερα θέατρα της περιόδου.
Απέναντι του μόνο ο τρούλος έμεινε σήμερα για να θυμίζει το παλιό Χαμάμ.
Πιο πάνω το φρούριο δεσπόζει επιβλητικό αφού βρίσκεται χτισμένο στο ψηλότερο σημείο της πόλης.
Κατηφορίσαμε προς το Αλκαζάρ. Γυρίζοντας τα μάτια μου δεξιά , είδα το άλογο που βρίσκεται ακριβώς κάτω από τον Άγιο Αχίλλειο. Σήμα κατατεθέν για την πόλη μας. Φευγαλέα σκέφτηκα, ότι κάθε φορά που το έβλεπα με παραξένευε ως προς την κατασκευή του. Μετά από αρκετά χρόνια η καθηγήτρια μου Κ. Γώγου, μου εξήγησε το σκεπτικό του γλύπτη και έτσι μπόρεσα να το δώ με άλλη ματιά.
Φτάσαμε επιτέλους στο Αλκαζάρ, μια όαση πρασίνου και ηρεμίας, στο κέντρο της πόλης που το διασχίζει ο Πηνειός ποταμός, ο ζωοδότης του κάμπου μας.
Περπατούσαμε συζητώντας απολαμβάνοντας την ηρεμία και άθελα μας πέσαμε επάνω στην σκηνή δύο νέων ανθρώπων.
-Δεν θέλω να ακούσω τίποτε…έχω βαρεθεί να ακούω ψέματα.
-Μπορείς επιτέλους να με ακούσεις;
Δεν είχα κανένα λόγο να σου πω ψέματα….απάντησε εκείνη.
Παιδιά ήταν. Όμορφα παιδιά. Εικοσάχρονα, σαν δύο μικροί θεοί.
Βάδιζαν στο πάρκο του Αλκαζάρ και καυγάδιζαν.
Οι τόνοι της φωνής υψώθηκαν, μετά εκείνη άρχισε να κλαίει.
Προσπάθησε να την ηρεμήσει:
-Άφησε με. Βαρέθηκα πια να με κατηγορείς…τον αποπήρε εκείνη.
Χαμογέλασα. Έκανα νοερά ένα άλμα στο παρόν.
Είναι πολλές φορές που έχω την αίσθηση ότι στην Λάρισα κυκλοφορούν άνθρωποι που είναι έτοιμη να σου παραπονεθούν για το παραμικρό. Λίγοι είναι πια οι άνθρωποι που γελούν με την καρδιά τους, που θα σου πουν μια γεμάτη <<καλημέρα>>, που δέχονται τις οικονομικές, τις οικογενειακές, τις πάσης φύσης δυσκολίες με ψυχραιμία. Για να βρεις ευτυχισμένους ανθρώπους στη Λάρισα, πρέπει να βρεθείς σε νεανικά στέκια.
Περνάω καμιά φορά από έναν πεζόδρομο, όπου στεγάζονται φροντιστήρια. Εκεί ήταν που είδα γελαστά πρόσωπα. Φωνές και πειράγματα, κουβεντούλα, τα πρώτα εφηβικά <<καρδιοχτύπια>> και όνειρα από παιδιά ανέμελα, που οι οικονομικές δυσκολίες δεν φαίνεται να τους πτοούν. Παίρνεις και εσύ κουράγιο, αντλείς νιότη από την νιότη καθώς λένε και σκέφτεσαι ότι τελικά η ζωή είναι πολύ ωραία.
Λυπούμαι, θλίβομαι, αγανακτώ με την αδικία που υπάρχει στον κόσμο, αλλά δεν βρήκα τον καιρό να βοηθήσω σε κάτι. Αναγνωρίζω πάντως ότι πρέπει ότι πρέπει να γίνω χρήσιμη, ελπίζω να τα καταφέρω κάποια μέρα. Προς το παρόν δεν προλαβαίνω.
Αγαπώ την φύση, την ζωή και θα θελα να ξεφύγω. Όμως μου λείπει ο χρόνος το πολυτιμότερο σήμερα αγαθό. Το σύστημα με έχει δέσει για τα καλά, δεν μου επιτρέπει να πάρω ανάσα και να δω τα πράγματα με άλλο μάτι. Η ζωή συνεχίζεται και όσο συνεχίζεται είναι υπέροχο πράγμα. Για το γεγονός και μόνο ότι κάθε χρόνο ζούμε, ότι είμαστε εδώ και είμαστε καλά. Ότι είμαστε ακόμη υγιείς. Με τις σκέψεις αυτές να περνούν απτό μυαλό σαν σενάριο κινηματογραφικής ταινίας, σχεδόν δεν κατάλαβα πόσο απομακρύνθηκα από το παγκάκι. Γύρισα να δω, οι φωνές του ζευγαριού και οι χειρονομίες συνεχιζόταν.
Για μια στιγμή, ένιωσα την ανάγκη να γυρίσω πίσω και να τους πω να κρατήσουν την ενέργεια τους για αργότερα γιατί ο δρόμος έχει πολύ ανηφόρα και χρειάζεται μεγάλη υπομονή, επιμονή και ελπίδα να τον διαβείς. Μα δεν ήμουν σίγουρη ότι θα το καταλάβαιναν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
σχόλιο παρακαλώ