Η θεωρία τεχνητής αορατότητας κατά την οποία το πλοίο θα ήταν εξοπλισμένο με γεννήτριες υψηλών συχνοτήτων που θα έκαναν το πλοίο αόρατο, θερμαίνοντας τον αέρα και το νερό. Κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει με τα κατάλληλα μέσα, προκαλώντας έναν αντικατοπτρισμό. Κατά αυτή τη θεωρία, το πεδίο που δημιουργήθηκε γύρω από το πλοίο δεν ήταν ηλεκτρομαγνητικό αλλά θερμικό. Οι επιστήμονες πιστεύουν ότι χρησιμοποιήθηκαν υπερηχητικά κύματα υψηλής έντασης τα οποία είχαν τη δυνατότητα να θερμάνουν την ύλη. Κάπως έτσι προκαλούνται οπτικές απάτες στην έρημο και κάνουν ολόκληρα νησιά «αόρατα». Αυτή η εκδοχή εξηγεί την πράσινη ομίχλη που είχε παρατηρηθεί γύρω από το πλοίο, και τις επιπλοκές που παρουσιάστηκαν στους ναύτες που επέβαιναν στο πλοίο. Το αδύνατο σημείο της εκδοχής αυτής είναι ότι το πλοίο ταξίδεψε κανονικά μέχρι το Norfolk – κάτι που δεν συμβαδίζει με το περιορισμένο χρονικό διάστημα που έγινε το πείραμα και συνεπώς δεν εξηγεί το πώς έγινε ορατό στο λιμάνι του Norfolk μέσα σε 15 λεπτά. Επίσης δεν εξηγεί το πώς οι ναύτες έγιναν ένα με το πλοίο, καθώς υποστηρίζει ότι απλά λιποθύμησαν και έχασαν την αίσθηση του χρόνου λόγω του ισχυρού υπερηχητικού πεδίου που δημιουργήθηκε.
Η Θεωρία της μεταφοράς μέσα στο χωροχρόνο είναι η πιό ακραία καθώς κατά τους υποστηρικτές της, το πλοίο όντως τηλεμεταφέρθηκε. Έτσι λοιπόν αν πιστέψουμε αυτή την εκδοχή έχει κάποια βάση και η συμμετοχή του Einstein με τη θεωρία του ενοποιημένου πεδίου, ενώ ο Τέσλα (με τον ηλεκτρομαγνητισμό) θεωρείται από αρκετούς ως επικεφαλής του πειράματος, (ο TESLA πέθανε περίπου 3 μήνες μετά κάπου στον Γενάρη). Κάποιες θεωρίες συνομωσίας υποστηρίζουν πως ο Τέσλα δολοφονήθηκε γιατί διαφώνησε όσον αφορά την ύπαρξη πληρώματος στο εν λόγω πλοίο. Πρακτικά, το Eldridge τυλίχτηκε με κάποιο σύρμα στο οποίο πέρασε εναλλασσόμενο ρεύμα και προκάλεσε το σχηματισμό ενός μαγνητικού πεδίου γύρω από το πλοίο (λόγω της δημιουργίας ενός μεγάλου ταλαντευόμενου ηλεκτρομαγνήτη), προκαλώντας αυτήν την καμπύλη στον χωροχρόνο.
Τι υποστηρίζει επίσημα το ναυτικό όμως?
Το Αμερικανικό Ναυτικό υποστηρίζει οτι το πλοίο έλαβε πράγματι μέρος σε ένα πείραμα, το οποίο όμως είχε ως σκοπό το πλοίο να γίνει αόρατο σε υποβρύχιες μαγνητικές νάρκες. Αυτό περιελάμβανε την περιτύλιξη του πλοίου με κάποιο σύρμα, έτσι ώστε να αδρανήσουν όλα τα μαγνητικά πεδία του και να το κάνουν «αόρατο» σε κάποιες νάρκες (όχι όμως και σε ραντάρ) που βασίζονται σε αισθητήρες εγγύτητας για την πυροδότησή τους . Γιατί όμως να διοργανώσουν ένα ολόκληρο πείραμα με σκοπό απλά και μόνο την απομαγνήτηση του πλοίου (απομαγνήτηση πλοίων γινόταν είδη αυτή την εποχή και δεν ήταν κάτι που να δικαιολογεί όλη αυτή τη μυστικότητα)? Περίπου 65 χρόνια μετά από αυτό το πείραμα, το Αμερικανικό Ναυτικό δεν έχει δώσει απάντηση σε αυτό το ερώτημα.
Ο αυτόπτης μάρτυρας !
Στα χρόνια που ακολούθησαν του περιστατικού – πειράματος γράφτηκαν μερικά βιβλία παρουσιάστηκαν κάποιες ακραίες απόψεις οι οποίες περιελάμβαναν και τη συνεργασία με εξωγύινους, και γενικά τα χρόνια κύλησαν σχετικά ομαλά. Αυτή η ομαλότητα έφτασε στο τέλος της όταν το 1956 κάποιος άνθρωπος ονόματι Carl Allen ή Carlos Miguel Allende (ψευδώνυμο του Allen) έστειλε ένα γράμμα σε έναν συγγραφέα που έγραψε ένα βιβλίο σχετικό με το πείραμα και τα UFO. Ο Allen υποστήριζε ότι για το πείραμ εφαρμόστηκε η Θεωρία των Ενοποιημένων Πεδίων και ισχυριζόταν ότι τον Οκτώβριο του 1943 και ενώ υπηρετούσε στο εμπορικό USS Anrdrew Furuseth είδε, στην περιοχή του Norfolk, ένα πλοίο, αντιτορπιλικό, μέσα σε ένα σφαιρικό πέπλο ομίχλης. Το πλοίο εμφανίστηκε για μερικά λεπτά και στη συνέχεια εξαφανίστηκε ξανά. Επίσης αναφέρει ότι σύμφωνα με δημοσίευμα μιας εφημερίδας της Philadelphia παρατηρητές στην εκεί Ναυτική βάση είχαν δει ακριβώς το αντίθετο, δηλαδή ένα πλοίο να τυλίγεται σε ομίχλη, να εξαφανίζεται και να επανεμφανίζεται μετά από λίγο. Ουσιαστικά δηλαδή το πλοίο μεταφέρθηκε από τη Philadelphia στο Norfolk και πίσω σε ένα διάστημα μερικών λεπτών (ο κανονικός πλους θα απαιτούσε περίπου 24 ώρες).
Η ιστορία του Allen συνεχίζεται με μια σειρά από αναφορές σε περίεργα περιστατικά, αποτέλεσμα των επιπτώσεων που είχε το πείραμα στη υγεία των μελών του πληρώματος. Ένας από αυτούς εξαφανίστηκε μπροστά στα μάτια της οικογένειας του καθώς «μπήκε» σε ένα τοίχο σα να μην έχει υλική υπόσταση, κάποιο άλλοι επίσης εξαφανίστηκαν κατά τη διάρκεια ενός καυγά σε ένα μπαρ ενώ οι περισσότεροι επιζήσαντες υπέφεραν από σοβαρές ψυχοσωματικές διαταραχές. Κατά τη διάρκεια του πειράματος αρκετά μέλη του πληρώματος εξαϋλώθηκαν ή κάηκαν ζωντανοί. Το συμπέρασμα του Allen είναι ότι το πείραμα δεν είχε εξελιχθεί όπως περίμενε το Ναυτικό με αποτέλεσμα να εγκαταλειφθούν οι σχετικές προσπάθειες 3 χρόνια αργότερα.
Όπως ήταν φυσικό ο συγγραφέας(λεγόταν Jessup) του βιβλίου δεν πείστηκε ιδιαίτερα από τις αφηγήσεις του Allen και του ζήτησε περισσότερα στοιχεία για να επιβεβαιώσει την ιστορία του. Η απάντηση του Allen στις 25 Μαίου 1956 δεν προσέθεσε κάτι καινούριο σε ότι αφορά την παροχή αποδείξεων για τις αφηγήσεις του και έτσι ο Jessup αποφάσισε να μην ασχοληθεί με το θέμα. Περίεργη ήταν όμως και η γενική εικόνα των επιστολών του Allen, οι οποίες διακρίνονταν από ασυναρτησίες και ασυνταξίες και εμφάνιζαν μια εμμονή στη χρήση κεφαλαίων και μια μίξη επιστημονικοφανών θεωριών και παράλογων συμπερασμάτων.
Το DE-173 Eldridge στην Ελλάδα:
Στις 15 Ιανουαρίου του 1951 το πλοίο που έλαβε μέρος στο πείραμα μεταβιβάστηκε στο Ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό στα πλαίσια των μεταπολεμικών προγραμμάτων ενίσχυσης. Υπήρξε 1 από τα 4 αντιτορπιλικά της κλάσης Cannon που δόθηκαν στο Ελληνικό Π.Ν. και έγιναν γνωστά ως «τα θηρία», καθώς ονοματίστηκαν «Αετός», Ιέραξ», «Πάνθηρ» και «Λέων». Δύο από αυτά τα πλοία έγιναν διάσημα: ο «Αετός» καθώς ήταν το πλοίο που «πρωταγωνίστησε» σε αρκετές ταινίες μεταξύ των οποίων «Τα κανόνια του Ναβαρόνε» και «Η Αλίκη στο Ναυτικό» και ο «Λέων», D-54, όπως ονομάσθηκε το DE-173 Eldridge.
Υπάρχουν αρκετές μαρτυρίες από αξιωματικούς και ναύτες υπηρέτησαν στο «Λέων» και ανέφεραν παράξενες καταστάσεις που είχαν να κάνουν τόσο με τα ηλεκτρολογικά του πλοίου (καλώδια που έμοιαζαν να ξεκινούν από το που θενά και να καταλήγουν πουθενά), σφραγισμένα διαμερίσματα, παραισθήσεις των μελών του πληρώματος. Έχει επίσης γραφεί ότι οι σελίδες του ημερολογίου του πλοίου από τον Αύγουστο μέχρι το Σεπτέμβριο του 1943 λείπουν. Άλλες πάλι αναφορές θέλουν τον «Αετό» να παρουσιάζει παράξενη συμπεριφορά εξαφανιζόμενος από τα ραντάρ κατά τη διάρκεια ασκήσεων και με αρκετές δυσκολίες στις επικοινωνίες. Φτάνουμε στο συμπέρασμα λοιπόν ότι ήταν ο Αετός και όχι ο Λέων το πλοίο του πειράματος και ότι σκόπιμα το Ναυτικό των ΗΠΑ «άλλαξε» τα πλοία κατά την παράδοσή τους στην Ελλάδα ώστε να μπερδευτούν τα ίχνη.
Το «Λέων» υπηρέτησε έως το 1991 οπότε και παροπλίστηκε μεταφερόμενο στην Αμφιάλη. Το πλοίο οδηγήθηκε προς διάλυση προς το τέλος της δεκαετίας του 90. Ο «Αετός», επίσης υπηρέτησε μέχρι το 1991, και παρέμεινε στην Αμφιάλη μέχρι το 1993 οπότε και δωρίσθηκε από την Ελληνική κυβέρνηση στην ΄Ένωση Ναυτικών Αντιτορπιλικών Συνοδείας (Destroyes Escort Sailors Association). Τα έξοδα της επιστροφής χρηματοδοτήθηκαν, μέσω εισφορών από διάφορα μέλη της ένωσης. Το πλοίο μεταφέρθηκε στη N. York, συνοδεία ενός Ρωσικού ρυμουλκού, στις 23 Αυγούστου 1993. Παρέμεινε στο Αεροναυτικό Μουσείο του USS Interpid (N. York) όπου και αφού επισκευάσθηκε και επαναεξοπλίσθηκε σύμφωνα με τη μορφή του κατά το Β ΠΠ, στις 30/4/1994 επανακαθελκύστηκε με το αρχικό του όνομα USS Slater DE-766. Όπως και να έχει το θέμα, το Πείραμα της Φιλαδέλφειας συγκέντρωνε και θα συγκεωτρώνει την προσοχή μας.
πηγή: http://masterchrisblog.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
σχόλιο παρακαλώ